Malawi 2008: hoe het verder ging

Na de verscheping, in 2006, van een container met hulpgoederen naar Malawi wilden we dit in 2008 nog een keer doen.

Vanaf januari begonnen we weer goederen in te zamelen. Zonder al te veel ruchtbaarheid stroomden de goederen binnen van bekenden en onbekenden. Van een dierenlab kregen we alle operatiedoeken en –kleding, omdat zij alles gingen vervangen. Veel fietsen (50) en hand- en trapnaaimachines (35). De laatste werden door de overbuurman nagekeken en weer helemaal tip-top gemaakt. Met de naaimachines kunnen vrouwen een vak leren, kleding verkopen en daarmee in hun eigen onderhoud voorzien. Het zijn vaak mishandelde en misbruikte vrouwen, die door hun man aan de kant zijn gezet, vaak nadat ze via hem HIV-besmet zijn geraakt. Andere goederen die meegingen: kleding, schoolartikelen, gekregen en volledig nagekeken computers (deze gingen naar de school waar wij een meisje Elen naar toe hebben gestuurd om beter onderwijs te krijgen), linnengoed en veel medische artikelen o.a. een brochoscoop voor het Kamuzu Central Hospital, spelmaterialen, knuffels. Daarbij hadden we een armprothese, met grijpfunctie, gekregen voor de vrouw wiens man haar beide onderarmen 3 jaar geleden had afgehakt. Haar moeder hielp haar met de verzorging van haar kinderen, maar die is vorig jaar overleden. Met deze arm kan ze wat beter dit zelf doen. Eind april was de 20 foots container vol!! Dat betekent 360 verhuisdozen of te wel ruim 4000 kg. Alle papierwerk was klaar en 20 juni werd de container geladen om richting Malawi te gaan (foto's 1 en 2). Volgens afspraak zou hij er dan rond 15 augustus zijn. Er waren dan nog 2 weken om de klaring bij de douane af te handelen, zodat als wij aankwamen, op 31 augustus, we direct konden beginnen. Maar vlak voordat we vertrokken bleek de container nog niet in Lilongwe (hoofdstad van Malawi) te zijn!! Deze kwam pas aan toen wij er al 2 dagen waren en we hadden in totaal slechts 5 dagen om alle goederen op de plaats van bestemming te brengen. Gedurende deze 2 dagen hebben we medicijnen bij de groothandel gekocht ( dankzij geld van de Stichting Mbani) en deze naar de kinderafdeling van het ziekenhuis gebracht (foto's 3 en 4). Met name antibiotica en middelen tegen epilepsie. De medicijnen zijn wel te verkrijgen, maar het ziekenhuis heeft er geen geld voor.

Qua klaring was er in 3 maand tijd nog niets gebeurd. Dankzij een spoedklaring, door bemiddeling van onze inmiddels grote vriendin staatssecretaris Andrina Mchiela (foto 5), was woensdag eind van de middag de container vrij. Na nog forse tegenwerking van “2 heren” van het container bedrijf konden we donderdag eind van de ochtend los (foto's 6 en 7).

Eerst de goederen naar het ziekenhuis (foto 8), daarna een rit van 5 uur ( 1 uur asfalt en 4 uur hobbel en bobbelweg met 2 trucks) naar Mangochi, het geboortedorp van Andrina. Sinds 3 jaar heeft ze bij haar geboortehuis een opvang voor 90 weeskinderen, hetgeen ze betaalt van haar eigen geld. Ze wil dolgraag een schooltje bouwen (“ik ben al tevreden met 4 muren en een dak en een paar bankjes”), want de kinderen zitten nu op een mat in het zand. Ze doet dit, omdat ze beseft dat zij geluk heeft gehad, omdat haar vader leraar was. Daardoor heeft zij een betere opleiding gehad en is ze nu staatssecretaris. Ze wil de weeskinderen ook graag goed onderwijs geven (foto 9-11).

We kwamen in het pikkedonker aan en werden ontvangen met zingende en dansende kinderen en caretakers. Dan houd je het echt niet droog!!

De volgende ochtend uitgeladen en snel terug richting Salima, want we hadden nog maar 1 dag. Daar bij de school van Elen alle schoolartikelen en computers uitgeladen en terug naar Lilongwe (foto 12-13). Daar moesten we nog naar het rehabilitatiecentrum (voor mishandelde- en misbruikte vrouwen en (wees)straat pubers). In 2006 waren we daar ook geweest en dankzij de toen door ons gebrachte goederen hadden ze een primary-school klas= kleuterklas kunnen beginnen (foto 14 t/m 15). Ze waren erg blij ons weer te zien en dolgelukkig met mn. de naaimachines en spelmaterialen. Als laatste moesten we nog naar het ziekenhuis om de armprothese af te leveren bij de orthopeed (foto 16). Deze zal zorgen dat hij bij de betreffende vrouw komt en eventueel aangepast wordt. In anderhalve dag hadden we de klus geklaard en waren total loss. We gaan ons nu richten op het bouwen van het schooltje (als we genoeg geld weten te verzamelen), het blijven voorzien van medicijnen voor de kinderafdeling van het ziekenhuis en zorgen dat Elen haar school kan afmaken.

Dankzij een familie uit Nieuwe Pekela kunnen wij nu een 2de meisje naar school sturen (kosten 300-350 euro per jaar).